Mijn aankomst in Burgers Zoo

Lieve mensen,

woensdag 3 februari was het dan zover. Mijn vertrek naar Paramaribo. De dag begon met een wekker die om 4 uur in de morgen afging. Op de 1 of andere manier was ik direct klaarwakker (reizen doet rare dingen met een mens). Na door de sneeuw naar Almelo te zijn gereden begon de treinreis naar Schiphol. Er was geen negatief reisadvies afgegeven, onze trein ging rechtstreeks naar Schiphol, het was rustig in de trein en ik had een heel erg leuk uitzwaaicomité bij me. Dat beloofde een goede rit te worden.
Dachten wij...
Na een kwartier onderweg te zijn kreeg ik een telefoontje van mijn lieftallige reismaatje Dunja, die voor de zekerheid een uur eerder van huis was weggegaan. Haar trein stond vast voor Amersfoort... Onder het motto 'rustig blijven, het valt vast mee' vervolgden wij rustig onze reis. Totdat Dunja weer belde om te vertellen dat haar trein helemaal terug moest naar Deventer waar ze over moest stappen op een andere trein die haar via een omweg naar Schiphol zou brengen. Even later werd ook in onze trein omgeroepen dat de reizigers naar Schiphol, wij dus, in Deventer moesten overstappen op de trein naar Zwolle om in Zwolle de weg naar Schiphol te vervolgen. Na lichte paniekaanvallen, sprintjes, geschreeuw, gemopper en uitvallen tegen de o zo aardige conductrice is het ons gelukt om op het nippertje de aansluiting in Zwolle te halen. Voor Dunja was het helaas een stuk minder leuk. Na 36 keer van het kastje naar de muur te zijn gestuurd belde ze mij dat zij waarschijnlijk pas om 10:10 op Schiphol aan zou komen... En we zouden om 11:00 uur vliegen... Na enig gestress om Dunja wist zij mij later gelukkig te vertellen dat ook zij ervan verzekerd was dat ze haar vliegtuig zou halen.

Eenmaal aangekomen op Schiphol gingen wij op weg naar de juiste incheckbalie. Tot onze grote verbazing troffen wij daar meneer Joris van het welbekende tv-programma 'Hello goodbye'. "Helaas" vond hij ons niet boeiend genoeg, maar er is kans dat we ergens op de achtergrond staan :D. (We worden beroemd!!)
Na de laatste zaken voor de douane te hebben geregeld kon het grote afscheid beginnen... Het was ergens een beetje raar om mijn lieve vriendinnetjes, vriendje en ouders achter te laten, maar aan de andere kant was dit ook het moment waarop mijn grote avontuur zou beginnen.

De reis zelf viel reuze mee. We vertrokken een half uur later dan gepland en de reis zou ook 3 kwartier langer duren dan ons was verteld, maar dat mocht de pret niet drukken.
Dunja en ik vermaakten ons prima. We kregen volop eten en drinken. We hadden de mogelijkheid tot het onbeperkt spelen van spannende spelletjes zoals Patience (wat Dunja en ik dan ook veel hebben gedaan, op een gegeven moment geeft het gewoon een kick als het spelletje is uitgespeeld). En hier en daar lazen, kletsten en sliepen we wat. Het hoogtepunt van de vlucht was dat we tot de ontdekking kwamen dat we een jetlag hadden opgelopen. Wij hadden namelijk het gevoel dat we op de meest rare tijdstippen, wanneer we juist geen honger hadden, eten kregen. Best raar om tussen 2 tijdzones in te zitten. Maar gelukkig is dat ook weer goed gekomen ;).
Ongeveer half 6 in de avond, Surinaamse tijd kwamen wij aan op het vliegveld. Toen ik uit het vliegtuig stapte had ik het gevoel dat ik me in Burgers Zoo waande. Voor de mensen die bekend zijn in deze Arnhemse dierentuin, er is een deel waar de tropen zijn nagebootst. En ik moet zeggen, dat hebben ze goed gedaan! Zo klam en warm als het daar is, is het hier ook. Persoonlijk vind ik dat heerlijk! Het vliegveld ligt midden in de bush bush. Een keer wat anders dan Schiphol. Geweldig om te zien. En het regende... Zelfs dat was geweldig! (Ik had nooit verwacht dat ooit te zeggen) De rit naar ons huis voor 10 weken was erg indrukwekkend. Er kwam van alles voorbij; mensen die lekker voor hun huis zaten midden tussen prachtig groene bomen en planten, houten hutjes die huizen voor moeten stellen, heerlijke geuren van eten en kasten van huizen. De middenklasse heb ik hier nog niet gespot.

We werden hartelijk ontvangen in ons stageappartement. Na een heerlijk Surinaamse maaltijd en het openen van het welkomspakketje ben ik mijn bed ingedoken. Helaas was ik de volgende dag om kwart voor 5 Surinaamse tijd, kwart voor 9 Nederlandse tijd klaarwakker... (Weer die jetlag he).
Na toch nog even te hebben geslapen zijn we met de hele club de stad doorgereden om de laatste dingen te regelen en het 1 en ander van de stad te bekijken. Ook tijdens deze trip merkte ik hoe ontzettend groot het verschil tussen arm en rijk is. Het appartementencomplex waar ik nu woon staan in een redelijk goede wijk. Maar dat kan dus ook heel anders... We zagen weer houten hutjes die in Nederland voor een schuur nog als te min worden beschouwd. Maar hier wonen de mensen er gewoon in... Ik moet zeggen dat ik best een knoop in mijn maag kreeg toen ik dat zag.
Het boodschappen doen bij een grotere supermarkt was ook een hele gewaarwording. Het enige wat je hier hoefde te doen was het verzamelen van je boodschappen en betalen. Bij de kassa aangekomen worden alle boodschappen voor je op de band gepakt en nadat het voorbij de kassa is gekomen in tasjes gestopt, in de kar gezet en naar de auto gebracht. Ik voelde me er gewoon een beetje lui bij. Een geheel nieuwe ervaring in mijn kassacarriere ;).

Gisteren heb ik samen met Dunja en medestudent Marc kennisgemaakt op onze stageschool voor de komende weken. Ik voelde me direct in mijn element toen ik 1 voet op het schoolplein had gezet. Prachtig! Rondom het schoolplein van zand zijn de klaslokalen met open ramen en deuren die open staan. In elk lokaal hangt een plafondventilator. Dus bijgeluiden van het verkeer en de ventilator zijn zeer aanwezig. Dat wordt nog even wennen om de kinderen goed te leren verstaan. Na kennis gemaakt te hebben met een aantal mensen ging ik met de lerares van mijn stageklas mee om kennis te maken met de kinderen. Ik krijg een groep van 31 kinderen. Best veel. Ze dragen allemaal een uniform en hebben namen die je in Nederland niet vaak hoort. Dus dat wordt goed oefenen! De lerares kwam er aardig en behulpzaam over, dus ik heb het volste vertrouwen in mijn eerste stagedag. Maandag kan ik beginnen. Ik ben heel erg benieuwd!

Dunja en ik besloten om gisteren de stad te gaan verkennen op onze fietsen... Wat een hel! Het is vragen om ongelukken om als Nederlander hier te gaan fietsen. Het concept fietspad is hier niet bekend en een leuke bijkomstigheid is dat ze hier links rijden... Op zich is dat een kwestie van wennen... Maar mijn ervaring zegt dat de verkeerssituatie hier niet altijd even duidelijk staan aangegeven en dat het dus opeens eenrichtingsverkeer kan zijn... Niet echt leuk om je fietsje... Maar er werd ons verteld dat we gewoon moeten wennen. Dus dat geloof ik dan maar ;).

Voor morgen hebben we met een aantal mensen een trip geboekt waarbij we naar de spelende dolfijnen in de vrije natuur gaan kijken, een vissersdorpje aan de Atlantische Oceaan gaan bezoeken en een fort in Nieuw Amsterdam gaan bekijken (hoe grappig klinkt dat).

Ik heb overigens ook een Surinaams nummer: 8169578. Dit nummer zal ik de komende weken voornamelijk gebruiken. Is een stuk goedkoper ;).

Voor nu genoeg info. Tot de volgende keer!

Liefs, Connie